Απογοήτευση,
μιζέρια, αγανάκτηση, κατάθλιψη. Όχι μόνο τα δικά μου συναισθήματα αλλά και των
γύρω μου. Σκέψεις... πολλές σκέψεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Ή μάλλον κάπου
καταλήγουν…. στην απάθεια. Έχουμε πλέον συνηθίσει στη μιζέρια και δεν έχουμε
όρεξη για το οτιδήποτε.
Νιώθουμε τα
όνειρα μας σιγά σιγά να σβήνουν, να χάνονται και εμείς πλέον ανήμποροι να τα
κυνηγήσουμε και να τα υποστηρίξουμε. Αδύναμοι να πούμε : «ναι θα προσπαθήσω
ακόμα λίγο, θα δοκιμάσω για ακόμα μία φορά». Η ελπίδα λένε πως πεθαίνει πάντα
τελευταία. Τι συμβαίνει όμως όταν ξεκινάς το μέλλον σου μη έχοντας καμιά ελπίδα
ή έστω πιστεύοντας ότι δεν έχεις; Πως βρίσκεις τότε το κουράγιο να
προσπαθήσεις, να παλέψεις για να καταφέρεις αυτά που ονειρευόσουν;
Αργότερα οι
σκέψεις συνεχίζουν κάπως έτσι...Τι πραγματικά να ευθύνεται για αυτή τη στάσιμη
κατάσταση που μοιάζει να βρίσκεται βυθισμένη στην μονιμότητα; Είναι η όλη
αρνητική συναισθηματική κατάσταση που μας περιβάλλει; Η ανεργία που δεν μοιάζει
πλέον ένα απομακρυσμένο σενάριο αλλά ένα φαινόμενο που ήδη χτυπάει την πόρτα
του γείτονα, του συγγενή, του φίλου, του γνωστού και φτάνει μέχρι τη δικιά μας;
Είναι η απογοήτευση για την κοινωνία μας, το διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα ;
Η απογοήτευση για τον ίδιο μας τον εαυτό; Ψάχνω την απάντηση αλλά δεν μπορώ να
την βρω...
Στη συνέχεια
προσπαθώ να αποβάλω όλη αυτή την αρνητικότητα και σκέφτομαι ότι ίσως πολύ απλά να
πρέπει να αλλάξουμε φιλοσοφία, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και γενικά να
αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με περισσότερο θάρρος, τόλμη και
επιμονή. Ίσως τα πολλαπλά εμπόδια να είναι μια μοναδική ευκαιρία να
ανακαλύψουμε τη χαμένη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, την ωριμότητα, την
δημιουργικότητα και το ένστικτο για επιβίωση που κουβαλάμε -λογικά- από την
γέννηση μας. Ίσως να μπορούμε μόνοι μας να δημιουργήσουμε την ελπίδα που τόσο
επιθυμούμε. Εξάλλου, κάθε καινούρια μέρα είναι μια δεύτερη ευκαιρία, ας μην την
αφήσουμε ανεκμετάλλευτη!!
