Απογοήτευση,
μιζέρια, αγανάκτηση, κατάθλιψη. Όχι μόνο τα δικά μου συναισθήματα αλλά και των
γύρω μου. Σκέψεις... πολλές σκέψεις που δεν καταλήγουν πουθενά. Ή μάλλον κάπου
καταλήγουν…. στην απάθεια. Έχουμε πλέον συνηθίσει στη μιζέρια και δεν έχουμε
όρεξη για το οτιδήποτε.
Νιώθουμε τα
όνειρα μας σιγά σιγά να σβήνουν, να χάνονται και εμείς πλέον ανήμποροι να τα
κυνηγήσουμε και να τα υποστηρίξουμε. Αδύναμοι να πούμε : «ναι θα προσπαθήσω
ακόμα λίγο, θα δοκιμάσω για ακόμα μία φορά». Η ελπίδα λένε πως πεθαίνει πάντα
τελευταία. Τι συμβαίνει όμως όταν ξεκινάς το μέλλον σου μη έχοντας καμιά ελπίδα
ή έστω πιστεύοντας ότι δεν έχεις; Πως βρίσκεις τότε το κουράγιο να
προσπαθήσεις, να παλέψεις για να καταφέρεις αυτά που ονειρευόσουν;
